Esperaba o momento, camiñaba sen rumbo, de aquí alí e tornando alá. Entre tantas, camiñaba sen rumbo, pensando no que a noite traería. Se contigo, con outra ou con alguna, a remataría. Así como chegou, foise. Case sen percatarme, chegou, e sen avisarme, deixoume. Todo corría mentres eu alí seguía, sen saber con que misión, no medio da noite entre miles, millóns, de mozos alocados sen consideración.