Anoche vendería el alma al diablo,
anoche le contaría mi vida aun mendigo,
en él buscando cobijo.
Anoche todo había cambiado,
anoche todo giraba hacia otro lado.
Ni la mitad de feliz que hace unos días,
el doble de desdichado hacia la proclividad.
Entre las sombras buscando tu mirada,
por la ventana buscando estrellas.
Pensando que en alguna tu id estará,
que aunque no lo quieras, mi amor notarás,
que la noche nos abrazará,
tu estrella alumbrará
y la noche juntos lograremos pasar.

Esperaba o momento, camiñaba sen rumbo, de aquí alí e tornando alá. Entre tantas, camiñaba sen rumbo, pensando no que a noite traería. Se contigo, con outra ou con alguna, a remataría. Así como chegou, foise. Case sen percatarme, chegou, e sen avisarme, deixoume. Todo corría mentres eu alí seguía, sen saber con que misión, no medio da noite entre miles, millóns, de mozos alocados sen consideración.

Tan preciso como opcional, tan intenso como breve, tan verán coma o tempo o permita.
Dormiremos na rúa, faremos fogueiras na cantina; e cando remate a noite, cando a sangre ferva en alcohol, gritaremos xuntos todolos sonos que esta puta vida non nos deixou cumplir. Todolos lamentos que cubriron esa mente durante meses, por todalas festas que non disfrutaches, por todolas balas que non vaciaches.
E cando o sol ameaze con alumear o camiño, sairemos da realidade, xuntos tentaremos acadar o culme da nosa mocidade.

Nubes de cristal,
calles mojadas y sombras en la ciudad.
Nieve en la terraza, inocencia en la avenida.
Sigue tu camino, no veas la vista atrás,
sigue luchando aun a riesgo de no triunfar.
Caballeros que tienden su mano, putas que no ejercen,
el despertador suena, el día amanece.

Es de día, se hizo de noche,
esperando en la calle por tus reproches,
soñaba con que me ignorases una vez más,
vuelves a pasar de mi y te vas.

Sigo esperando que te centres,
que le des alas a esta inocente locura,
que me dejes soñar con tu figura.

Dormir a tu lado,
mi destino,
verte sonreir,
el camino.

Deja de dejar de mi,
quiéreme sin quererme evitar,
pasa sin de mi pasar.

Por min e todolos meus compañeiros

Por Iverson, polos Sacramento que tan ben representou Stojako nestes PO, por Nash, por Petrovic, por miles de xogadores que nunca virán cumplido o seu sono de lograr un campionato da NBA. Grazas Dirk

11 meses despóis, logo dunha tempada chea de ilusión, un penalty devolveunos a realidade. Esa na que todavía non creo estar. O partido do Sábado tan só foi o culmen a un ano cuberto de altibaixos. Xustificados ou non, o certo é que logo de estar por moitas semanas na gloria, pouco a pouco fumos dependendo do resto. Inxustos 120 minutos que nos roubaron un sono. Un sono que ocupou a miña mente durante todo-los días na última tempada. Foron sucedendome millares de cousas, pero como decía aquel, mentres eu tan só esperaba poder disfrutar do regreso do meu equipo a máxima categoría. Agora que xa non é posible, tan só queda esperar. Ate cando non o sabe ninguén. Este ano estaba todo máis preto que nunca. Dende que renovei o abono fai agora máis de ano e medio, ate a pasada semana, tivan fé cega en que este sería o ano, e o grupo que nos tornaría levar o máis alto. Un penalty foi o culpable de todo. Ou tal vez dous. Ou tal vez un partido. Ou incluso varios foron os culpables do erro. Xa non se pode tornar atrás. So queda ver hacia o futuro, coa misma esperanza que tiña fai dúas semanas e tentando non pensar no ocurrido fai unhas poucas de horas. Nada que reprochar. Grazas a todos por deixarme soñar durante meses e meses. Grazas Celta

Tes 88 años. Xuntos tan só levamos 17. Tardei 71 anos en atoparte. Non recordo que foi o que fixen ate entón, pero dende que iso ocorreu, teño que decir que non podo vivir sen ti. A primeira vez que fun a túa casa, habería ter 4 anos. Pouco sabía de ti ate entón, pero aquel día todo trocou. Nestes 17 anos, creo que puiden disfrutar plenamente dos contrastes que o destino che ofrece. Ao principio creía que dende que estabamos xuntos, todo ía na correcta dirección e que ninguén sería quen de facelo cambiar. Chegamos a ser os máis grandes, a por a media Europa os nosos pés, a que o noso nome soase forte en calqueira recuncho do vello continente. Visitamos grandes templos, algúns máis pequenos, pero houbo un tempo en que todos caían conquistados, ante o noso paso. Logo, cando xa estabamos tocando o ceo case coma nunca, todo se viu truncado. Un empurrón e caimos no foso. Bueno, o mal non foi de todo grave, un aniño tardamos en recuperarnos. Creíamos que fora suficiente, e que aprenderamos daquel sufrimento. Pero nada, dous anos máis tarde e o empurrón definitivo, tornaría facernos merda. 4 anos despóis, o temos moi preto outra vez. Cando xa estabamos case no olvido de todos, o alento chegou para agarrarnos ao último peldaño que nos saque do inferno. Custará, pero a nosa ilusión é a mesma ou maior, que a que tiñamos cando íamos por Europa aplastando a uns e a outros. Agora o obxetivo é moi distinto, pero o resultado ha de ser o  mesmo. So pensamos nunha cousa, e non pararemos ate lograla. Ate a vitoria sempre!